NIWIM

Chwilę potem wiele par skrzydeł ptasich poderwało się aż po nieboskłon, próbując uniknąć drapieżnie wyglądającej sylwetki; jego karnacja była ciemno turkusowa, oczyska czerwone, włosy czarne, ułożone w jakoby hak skierowany ku górze. Z ust odstawały kawałeczki kłów. Jego skrzydła były czarne, nietoperze, natomiast ogon łysy, długi, zakończony czarno-czerwono-granatową szczoteczką, która pod wpływem słońca niekiedy mieniła się różnymi barwami. W dłoni trzymał smyczek od swych skrzypiec. Poprawił lekko czarną muszkę, która przekrzywiła się chwilę przed tym. Wciągnął powietrze, następnie spokojnie przymrużając oczy i zeskakując z gałęzi, wylądowawszy niefortunnie zamiast obok dziewczyny, w jeziorze.

Wynurzył się na powierzchnie, wypluwając wodę i wystawiając czarny, oślizgły jęzor na wierzch. przyjrzał się dziewczynie uważnie, lekko mrużąc ślepia i rozstawiając szerzej skrzydła, po których zaczęła spływać przeźroczysta ciecz. Przez ten cały czas nie zdjął z dziewczyny swojego spojrzenia, wyciągając na wierzch pomoczony od wody smyczek.

Spojrzał na jej dłoń z ponurym wyrazem twarzy, po czym odrzekł nieco za bardzo lodowato: - Poradzę se sam. - jednak, zaprzeczając własnym słowom, chwycił ją za dłoń, wychodząc z wody. Był cały mokry, a jego włosy oklapły mu na oczy. Zaczął je zdmuchiwać, jednak powracały na swoje miejsce, przysłaniając neonową czerwień ślepi.

Wzruszył ramionami, szukając czegoś w zaroślach. Jęknął cicho, prędko się złoszcząc na cały pozostały świat. Złość jego była jednak niepotrzebna, gdyż po chwili odnalazł szukany przez niego przedmiot. Złapał za antyk delikatnie, łapiąc małą gitare pod brodę. Przejeżdżał smyczkiem po strunach, które imitowały piękny dźwięk instrumentu.

Gra urwała się, kiedy to pękł smyczek. Anty Kupidyn zmarszczył nos, obnażając kły ze złości. W jego oczach zapaliły się lampki, alarmujące, iż zaczyna być niedobrze. Wściekły prawie walnął antykiem o drzewo, jednak powstrzymał się, wiedząc, ile te skrzypce dla niego znaczą. Uchylił opuszczone powieki, wydmuchując nosem powietrze gwałtownie. Moment potem wkładał skrzypce z smyczkiem do gabloty. Zamachnął długim ogonem, przez przypadek uderzając nim dziewczynę.

Spojrzał na nia, spod zmarszczonych powiek. - A na co wygląda? Skaczę z radości? - prychnął, wpatrując się w głupią ziemię. - Jestem Nienawiścią, po mnie możesz spodziewać się jedynie negatywów. - zapowiedział, jakoby dumny ze swej nieciekawej reputacji.

- Cóż, zawsze tqaki jestem. Tylko nie znasz mnie do końca. To znaczy, mam dzisiaj zły dzień. Ale jak można mieć dobry humor w walentynki? - prychnął, mrużąc delikatnie ślepia. //zw